رهـــــــــــــــــــــــــــی

ساخت وبلاگ

این ها هم یه قسمت هایی از شعرهای عاشقانه و زیبای رهی معیری غزل سرای بزرگ ایران زمین.

 

****

 

گهی از غم چو دریا در خروشـم                  گهی چون غنچه از حیرت خموشم

چو عرفانی سراید نغمه عشـــق                نــــوای آشنـا آید به گوشــــــم

 

****

 

بهار بود تو بودی و عشق بود و امیــد

بهار رفت تو رفتی و هر چه بود گذشت

 

****

 

کاش امشبـــم شـــمع طرب می آمـــد

                                                                                          وین روز مفارقـت ، به شب میــآمـــد،

آن لب که چو جان ماست ، دور از لب ماست.

                                                                                          ای کـــاش که جان ما بلـــب میآمــد

***

 

 

 

 

آخرین شعر رهی معیری بمناسبت عروسی آقای هویدا نخست وزیر سروده شده است.

این لطیفه از زبان هویدا خطاب به لیلای تازه عروس سروده شده است.

 

شاه پریون

مجنون منم لیلا توئی ، سرمایه سودا توئـــی

مخلص منم چاکر منم ، خانم توئی آقا توئی!

 

لیلای مجنون پـــروری ، از برگ گــل نازک تری

وز بســکه ریز و لاغری ، پیدای ناپیــدا توئـــی!

 

با خود به «نوشهر»ت برم ، بازت به تهران آورم

ای جادوی افسونگرم ،‌ اینجا توئی ، آنجا توئــی

 

گشتند در خلدبرین ، گر آدم و حوا قرین

در جنت مازندران ،‌آدم منـم حوا توئـــی

 

تو ماه سیمین منی ،‌گردون منم گردون منم

من قوی زیبای توام ، دریا توئی دریــــــا توئی

 

ای دلبر دیرینـــــــــه ام ، وی گوهر گنجینـــه ام

بنشین چو گل بر سینه ام ، چون مظهر گلها توئی

 

ای آهوی سرمـــست من ، آخر شدی پابــست من

باشد عصا در دست من ، گر طالب دعوا توئـــــی

 

***

 

گه شکایت از گلی ، گه شکوه از خاری کنم

من نه آن رندم که غیر از عاشقی کاری کنـم

 

حلقه های موج بینم ، نقش گیــسوئی کشم

خنده های صبح بینم ، باد رخساری کنـــم

 

***

 

ترا خبر ز دل بیقرار ، باید و نیست

غم تو هست ، ولی غمگسار باید و نیست

 

اسیر گریه بی اختیار خویشـــــــــــــــتنم

فغان که در کف من اختیار باید و نیست

 

***

 

در این محفل چو من حسرت کشی نیست

بسوز سینه من آتشی نیــــــــــــست

 

***

 

بنگر آن ماهروی باده قروش

غیرت آفتاب و غارت هـوش

 

جام سیمین نهاده بر کف دست

زلف زرین فکنده بر سر دوش

 

غمزه اش راه دل زند که بیــــا

نرگسش جام میدهد که بنوش

 

غیر آن می فروش میگون لب

که بود تنگ شکر از لب نـوش

 

دیده ای آفتاب ماه به دست؟

دیده ای ماه آفتاب فـروش؟

 

***

 

 

من کیستم ، ز مردم دنیا رمیـــــــده ای

چون کوهساری پای بدامن کشیده ای

 

سر کن ای نوای عشق که از های و هوی عقل

آزرده ام چو گوش نصیــــــــــــــــــــــــــــحت شنیده ای

 

                                                                                                           رهی معیری،1288 تا 1347


موضوعات مرتبط: نوشته زیبا
برچسب‌ها: درباره رهی معیری , شعرهای رهی معیری , شعرهای عاشقانه رهی معیری من نه سفیدم نه سیاه......
ما را در سایت من نه سفیدم نه سیاه... دنبال می کنید

برچسب : نویسنده : oggy7 بازدید : 104 تاريخ : جمعه 9 تير 1396 ساعت: 17:12